വരാഹാവതാരം

അദ്വൈതവും മോക്ഷവും ഒക്കെ നാം മിക്കവാറും എന്നും തന്നെ ചരച്ച ചെയ്യുന്നതായി കാണുന്നു. നാം പറയുന്നതു കേട്ടാല്‍ നാമൊക്കെ അതു പുഷ്പം പോലെ അനുഭവിച്ചു കളയും എന്നു തോന്നിപ്പോകും. ഈ ലോകത്തിലുള്ള യാതൊരു വസ്തുവിലും താല്‍പര്യമുണ്ടാകാതിരികുക എന്നത്‌ അത്ര എളുപ്പമുള്ള ഒരു കാര്യമല്ല. നമുക്ക്‌ പഴയ ഒരു കഥ നോക്കിയാലോ?

പണ്ടു വരാഹാവതാരസമയം ഭഗവാന്‍ വിഷ്ണു വരാഹമായി - പന്നിയായി അവതരിച്ചു. അവതാരോദ്ദേശം നിര്‍വഹിച്ചു കഴിഞ്ഞ്‌ വളരെക്കാലമായിട്ടും വിഷ്ണുവിനെ തിരികെ കാണാന്‍ജ്‌ ബ്രഹ്മാവും ശിവനും മറ്റും കൂടിയാലോചിച്ചു.

ഇദ്ദേഹമിതെവിടെപോയി? കാര്യമെല്ലാം കഴിഞ്ഞാല്‍ തിരികെ എത്തേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞല്ലൊ. ഒന്നു പോയി അന്വേഷിച്ചാലോ?ബ്രഹ്മാവ്‌ ശിവനെ ആ കാര്യം ഏല്‍പ്പിച്ചു.
ശിവന്‍ യാത്രയായി. ഈരേഴു പതിന്നാലു ലോകവും തേടി നടന്നിട്ടും കാണാനില്ല . അവസാനം ഒരിടത്ത്‌ ഒരു പന്നി കുടുംബത്തെ കണ്ടു. നല്ല ഒത്ത ആരോഗ്യമുള്ള ഒരു ആണ്‍പന്നി, ഒരു പെണ്‍പന്നിയും കുറേയേറെ പന്നിക്കുട്ടികളും
എല്ലാവരും കൂടി ചളിയില്‍ തിമര്‍ത്തു കളിക്കുകയാണ്‌. അവരില്‍ ആണ്‍പന്നിയെ കണ്ട ശിവനു സംശയം തോന്നി. അടുത്തു ചെന്നു . അപ്പോഴല്ലേ കാര്യങ്ങളുടെ കിടപ്പു മനസ്സിലായത്‌ . വിഷ്ണു അവതാരം കഴിഞ്ഞിട്ടും വേഷം മാറിയിട്ടില്ല അങ്ങനെ തന്നെ തുടരുന്നു.

ശിവന്‍ വിളിച്ചു " അല്ല എന്താണീകാണുന്നത്‌? അവതാരോദ്ദേശം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞില്ലേ? ഇനി മതിയാക്കി പോരരുതോ? അവിടെ ആണെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ നിങ്ങളെ തെരയാത്ത സ്ഥലമില്ല. മതിയാക്കുക. "

വിഷ്ണുവിന്റെ അഭിപ്രായം അറിയണ്ടേ?

" പിന്നേ,ഇത്രസുഖകരമായ ഈ ജീവിതം വിട്ട്‌ ഞാനിനി എങ്ങോട്ടുമില്ല . നിങ്ങള്‍ തിരികെ പോകൂ. നോക്ക്‌ ഞാനും എന്റെ കുടുംബവും എത്ര സ്നതോഷമായി ആണ്‌ കഴിയുന്നത്‌ എന്ന്‌."

അവസാനം ശിവന്‍ തന്റെ ശൂലം ഉപയോഗിച്ച്‌ വിഷ്ണുവിനെ മോച്ചിപ്പിച്ചു എന്നാണ്‌ കഥ. സാക്ഷാല്‍ വിഷ്ണുവിന്റെ അവസ്ഥ ഇതായിരുന്നു എങ്കില്‍ ഈ നമ്മളൂടേ ഒക്കെ കഥ പറയാനുണ്ടോ?